Vietnam

We zijn nu een dag of 5 in Vietnam en de verschillen met China zijn groot. Dat merk je vanaf het moment dat je de grens overgaat. Mensen zijn extravert, nieuwsgierig, veel communicatiever. Zeker oudere mensen in China zeiden nooit iets uit zichzelf maar reageerden pas als wij contact met ze probeerden te maken. Waarschijnlijk is dat een soort beleefdheid. Vietnamezen van alle leeftijden daarentegen begroeten ons, roepen ons na op straat, zwaaien, lachen en laten overduidelijk hun enthousiasme blijken. Wij zijn blij dat we een deel van de dag onder schooltijd op onze fiets zitten. Anders lijkt het net alsof het hier dagelijks Koninginnedag is. Want Marie Jeanne vinden ze nog net wat interessanter dan mij. Omdat opvallend veel ( soms heel jonge) Vietnamezen verstaanbaar Engels praten kletsen we meer. We zitten nog steeds in een uithoek waar nauwelijks toeristen komen maar het voelt hier minder geïsoleerd. In de meeste restaurantjes lukt het bijvoorbeeld beter om duidelijk te maken wat we willen eten. Dat gaat niet altijd goed. Tegenover een van de hotels waar we verbleven lag een heel klein, goed verzorgd ogend eethuisje. We hoefden niets te bestellen want ze hadden maar één gerecht. Afkomstig uit Singapore. Ok, dan doe dat maar. Al proevend kwamen we er niet uit. Kleine beetjes vlees, veel botjes, onbekende smaak maar wel lekker. Toch iets van pluimvee ? We hebben maar gevraagd wat we naar binnen gewerkt hadden. Gewoon. Kikker. Op zo'n moment zou ik liever hebben dat er even wat minder communicatie is. 
Maar verder is het toch vooral een voordeel. Van de week zaten we in een parkje en dan staan er plotsklaps 6 meisjes tussen de 12 en de 14 om ons heen die ons een half uur het hemd van het lijf vragen. In het begin wel wat aarzelend maar als een van die meiden met de werkelijk prachtige naam Sun Moon over haar schroom heen is ontstaat een heel grappig gesprekje en blijkt ook dat deze kinderen meer op de wereld buiten hun eigen land gericht zijn. Een van de twee redelijk Engels sprekende Chinese vrouwen met wie we een tijdje gepraat hebben had geschiedenis en literatuur gestudeerd. Die vrouw wist niets van de wereld buiten China. Ze had om maar iets te noemen geen idee van de komende Amerikaanse verkiezingen. Engels had ze geleerd van buitenlandse gaststudenten met wie ze op een gang had gewoond. Eerst vond ik dat vreemd tot ik ging nadenken over wat ik zelf over China weet. En concludeerde dat het beschamend weinig is. Geen idee wie daar op dit moment de lokale Poetin of Obama is. Geen idee of er nog steeds een heel strak eenpartijenstelsel is ( ik dacht van wel). Geen idee hoe dat verder bestuurlijk tegenwoordig geregeld is, in welke sectoren die enorme economische groei van het laatste decennium zit etc. Ik weet er bar weinig van en op basis van deze onbetrouwbare N = 1 studie ga ik er dan maar van uit dat dit ook geldt voor de meeste andere Volkskrant lezers. 
En dan is het verfrissend om hier heel veel jong volk tegen te komen dat waarschijnlijk ook weinig af weet van de wereld die verder van huis ligt maar met wie je wel kunt communiceren. We zagen vanochtend de allergrootste flash mob ooit. Helaas is het echte filmpje mislukt maar het was echt een groots feest met honderden kinderen in rode T- shirts met een gele ster er op die samen een ingestudeerde dans deden op moderne Engelstalige muziek. Van wie er tientallen op ons afkomen, het overduidelijk leuk vinden dat wij blijven staan kijken, met ons op de foto willen, de oren van ons hoofd kletsen. Of ik wist van wie de muziek was. Eh..., nee, eigenlijk niet. " One Direction", roept een meisje superenthousiast. En dan nog blijer wordt als ik die toevallig toch ken. Overheersend gevoel tot nu toe is dan ook dat Vietnamezen toegankelijker zijn. Dat maakt het wat gemakkelijker maar ook minder spannend.