Pauze

We verblijven nu sinds een dag of vijf in Khong Chiam, een plaatsje aan de Thaise kant van de Mekong. Laos ligt 500 meter verderop aan de overkant van het water. Dat we hier al zo lang zijn komt doordat ik een voedselvergiftiging heb opgelopen. In China, Vietnam en Laos werden we gaande de trip toch wat minder voorzichtig en hebben we eten gehad waar de Keuringsdienst van Waren serieuze vraagtekens bij zou stellen. Het is er met de hygiëne aanzienlijk slechter gesteld dan in Thailand en uitgerekend hier ben ik meteen de eerste dag de klos. Ik heb in elk geval anderhalve dag lang geleerd wat loslaten betekent. Maar dat terzijde. Inmiddels wordt er weer gewoon gegeten en blijft alles op zijn plek. Maar ik ben nog steeds slapjes en het ontbreekt aan kracht en energie. We hebben gisteren en vandaag 25 kilometer gefietst, zonder bagage, gewoon om uit te proberen, maar voordat we die afstand overbrugd hadden was de pijp al volledig leeg. Wat fietsen niet bevordert is overigens ook wel de extreme hitte. We hebben een sleutelhangerthermometer, die hebben we vanmiddag een tijdje in de zon gelegd om te kijken hoever de temperatuur oploopt. Het zal niet helemaal betrouwbaar zijn, maar hij liep op tot tussen de 45 en 50 graden Celsius. En zo voelt het ook wel. Onze volgende bestemming ligt  een kleine 100 kilometer verderop dus fitheid is wel een vereiste. Plan is om morgen ( maandag 14 november) nog een dag hier te blijven, wat langer te fietsen en dinsdag of woensdag verder te gaan. We hebben  nog steeds tijd genoeg. Als we van hieruit via de oorspronkelijke route rechtstreeks naar Bangkok zouden fietsen dan zijn we daar over twee weken. 
Dat plaatsje waar we verblijven is wel relaxed. Het is in elk geval veilig. Er is douane, een klein marinecomplex en regionale en lokale politie. Waarschijnlijk mede daardoor zijn er veel voorzieningen. Onder andere twee Amerikaanse supermarkten ( een Tesco en een 7/11) waar je heel veel westerse spullen kunt kopen. Vanochtend hebben we ontbeten met yoghurt met cornflakes en wit brood met pindakaas. Dat is gezien de situatie in mijn buik wel aangenaam. Ik hoef even geen Aziatisch eten meer. We hebben hier een eigen huisje met airco en een veranda onder een afdakje waar het 's ochtends vroeg goed toeven is. Veel meer van Thailand hebben we nog niet gezien. Behalve werkelijk overal een eerbetoon aan de overleden koning. Veel Thai hebben speciale zwarte T shirts aan waarop iets staat in de trant van " geleefd  of geboren in de tijd van de koning".  Als je hier het stadje binnenkomt fiets je onder een goudkleurige boog door met foto's van de koning. Op elk overheids- of semioverheidsgebouw hangen grote foto's en zwart- witte rouwbanden. Ik vind het wel mooi dat mensen zo hun respect betuigen. Ik heb niet zoveel met de koning van Thailand en beschouw het maar als een eerbetoon aan Leonard Cohen, een van mijn eigen overleden koningen.