Hanoi

Wekenlang lijkt het alsof wij de enige toeristen zijn in dit deel van de wereld. Overal een koninklijke ontvangst, hordes supporters onderweg en geen andere niet-Aziaat te zien. Dat leidt tot een beetje narcisme. Langzaam maar zeker kregen we het idee dat  al dat moois en al dat enthousiasme speciaal voor ons bedoeld was. Vanaf vandaag staan we weer met twee voeten naast de trappers. Maar voordat het zover was hebben we nog veel moois en bijzonders gezien. Zo zagen we onderweg op veel plaatsen graven die gewoon tussen de gewassen staan. Soms een enkel graf, soms een klein kerkhof. Die oude luitjes hier worden begraven op de plek waar ze hun hele leven knetterhard gewerkt hebben, tussen de mais en de bananenbomen. Hun graven zien van een afstandje uit als ouderwetse stoelen met brede leuningen. Je ziet het zo voor je. Pas na het overlijden hebben ze tijd om van hun welverdiende rust te genieten. Zittend in zo'n ruime stoel en toezien op hoe hun kinderen en kleinkinderen hun werk voortzetten. Soms glimlachend als blijkt dat die kinderen hun werk goed doen en tradities in ere houden. En af en toe hoor je ze bijna mopperen als de jeugd geen geduld heeft en alles sneller en met moderne middelen wil doen. Het was erg warm vandaag dus af en toe balanceerden we op de rand van hallucinaties. 
Dat dacht ik ook toen we gevangenen zagen in klassiek wit blauw gestreepte boevenpakken. Inmiddels door het vele werk meer vaalwit en bruinrood. Die werkten in steenfabrieken, een soort half open inrichtingen, werk -of strafkampen met een gewoon hek van prikkeldraad en een open ingang waar je zo in en uit kon wandelen. Leek het. Iets verderop stond een wachttoren waar een bewapende militair de boel in de gaten hield. En ietsje verderop nog een. Op die manier kunnen ze bij de Pompe de poort ook wel open laten. 
Qua omgeving zijn er de laatste drie dagen voor het eerst geen bergen en heuvels meer maar is het zo goed als vlak. Dat betekent dat het afgelopen is met de kilo's die er van af vliegen. Ter afsluiting van het nieuws schakelen we nog even naar onze weerman. Het was de afgelopen dagen hoofdzakelijk bewolkt, ruim 20 graden met af en toe wat regen. Eigenlijk perfect fietsweer, alleen jammer voor de fotograaf. Gisteren hadden we wel echt stortregens maar dan is het mooi om mee te maken dat iemand ons twee stoeltjes komt brengen als we aan het schuilen zijn. En vandaag dus bloedheet.
En nu zijn we in Hanoi. Samen met 6,5 miljoen Vietnamezen, ongeveer evenveel scooters en heel veel toeristen. Niemand kijkt meer naar ons om, we gaan volledig op in de massa. En dat is maar goed ook. Als beloning voor een maandje hard werken op onze fietsen hebben we net schandalig luxe maar wel zeldzaam lekker gegeten. En omdat we deze trip niet zonder onze fietsen kunnen volbrengen hebben we die ook beloond, met een gedicht.

Ode aan de fiets.

Fiets, oh fiets

Dankzij jou kom ik ergens, dankzij jou ben ik iets
Zonder jou kwam ik nergens, zonder jou was ik niets.