Dag 66, 67, 68, etc.

19 november 2016 - Buntharik District, Thailand

Een kleine week geleden zaten we nog in Khong Chiam waar we op onze laatste avond een mooi jaarlijks ritueel mee mochten maken dat luistert naar de naam Loykrathong. Het is de avond van de laatste volle maan en markeert officieel het einde van het regenseizoen. In de loop van de dag werd er op de kade een lichtinstallatie opgebouwd die in het donker een grote draak bleek te zijn. De plaatselijke bevolking had krathongs gemaakt, drijvende bloemstukjes met brandende kaarsjes erop. Die worden in de rivier gezet in de hoop dat ze zo ver mogelijk meegevoerd worden. Als je zo'n krathong samen met je geliefde te water laat betekent het dat je altijd bij elkaar blijft. Het was in elk geval een prachtig gezicht, in het donker honderden van die drijvende, lichtgevende bloemstukjes die heel langzaam de rivier af drijven. Helaas stopte de onze al na twee meter. 

Nu, een week later zijn we nog steeds in Thailand, en in fietstermen gesproken pas drie etappes verder. Gewoon omdat het hier mooi is en we op prachtige plekken overnachten. Zoals bijvoorbeeld de plek waar we nu zijn : Suan Loong Deng, alweer een aardse variant van de hemel, met een eigen huisje in een fantastisch mooie tuin waar de vrouw des huizes experimenteert met planten en gewassen. Behalve de mensen die hier werken is er verder niemand. Dit dorpje ligt tegen de grens met Cambodja. Er is al jarenlang een conflict aan de gang over een stuk grond van een paar vierkante kilometer,  rondom een tempel, dat door zowel Thailand als Cambodja geclaimd wordt. Het internationaal gerechtshof heeft zich er over uitgesproken, in het voordeel van Cambodja, maar het blijft een twistpunt met aan beide kanten van de grens veel militairen. En het toerisme in deze streek is er volledig aan onderdoor gegaan. Dit is echt een prachtig resort maar er komt behalve een enkele AWOL fietser niemand meer. Voor ons betekent dit onder andere dat we hier een privé zwembadje en een eerste klas privé kokkin hebben. 
Over die hemel (s) heb ik al fietsend nog wat nagedacht. Als goed katholiek ben ik er altijd van uitgegaan dat er ergens hierboven één hemel is. Mijn naamheilige, Petrus, staat daar aan de poort en tegen de tijd dat ik aan de beurt ben zal Petrus mij in alle ernst vragen of ik een deugdzaam leven geleid heb. Het zal krap aan worden maar ik hoop hem daarvan te kunnen overtuigen. Laten we er voor nu gemakshalve maar even van uitgaan dat ik inderdaad binnen mag. Ik, mijn ziel, of wat er anderszins nog van mij over is, ga rechtsaf door de hemelpoort en tref daar onder andere een deel van de lezers van dit blog. Helaas zijn sommigen van jullie onverwacht door de mand gevallen. Anderen daarentegen mochten wel naar binnen maar blijken toch niet op de afgesproken plek te zijn. De reden daarvoor is heel banaal. De zaken gaan goed, het is stervensdruk hierboven en Onze Lieve Heer, ondernemer pur sang, heeft besloten nog maar wat extra hemels te openen. Om te voorkomen dat het een enorme chaos wordt krijgt iedereen alleen maar een enkeltje. Binnen is binnen en er is geen weg terug. Als wij hier fietsend binnen een week al op drie plekken komen die associaties met het paradijs oproepen moeten we er serieus rekening mee houden dat het in het hiernamaals niet veel anders zal zijn. Maar als jullie of ik vervolgens pech hebben komen we in de verkeerde hemel terecht. Met heel veel vervelende mede hemelaars. Hetgeen maar weer eens bewijst hoe belangrijk het is om het op deze aardkloot goed met elkaar en met anderen te hebben. Dus daar gaan we nog maar even mee door. We hebben besloten een paar dagen te blijven waar we nu zijn en zelf via de apps rondjes in de omgeving te plannen. Dat gaat redelijk goed en gaan we waarschijnlijk de resterende tijd vaker doen. Gewoon wat rondfietsen zonder bagage. Alleen de afstanden zijn lastig in te schatten omdat door het vergroten of verkleinen van de kaart op de telefoon de schaalgrootte steeds wisselt. Verder is niet altijd te zien of wegen verhard zijn. Het is echter al zo lang droog dat op gravel prima te fietsen valt. Tenslotte zou het kunnen dat we teruggestuurd worden omdat we te dicht bij de grens met Cambodja komen. Vandaag kwamen we onderweg een serieuze militaire wegversperring tegen, maar die was blijkbaar vooral voor de show. We werden vriendelijk toegelachen en konden gewoon door fietsen. 
 
Het is hier goed toeven. Wegen zijn, op wat slechte stukken en kuilen na, prima om op te fietsen. Thailand is het eerste land waar we links rijden maar dat went heel snel. Ook hier weer veel vriendelijk volk dat ons begroet en aanmoedigt. We horen regelmatig dat we " very strong" zijn.  Wat opvalt is dat mannen en vrouwen een eigen manier hebben om goedendag te zeggen. Vrouwen zeggen sawadi kaa en mannen sawadi krap. Hetzelfde als er dank je wel gezegd wordt : kop kun kaa en kop kun krap. Meer kunnen we niet zeggen en meer verstaan we niet maar hiermee komen we een heel eind. Je kunt hier zelf zuiver drinkwater tappen. Voor 1 baht, dat is ongeveer 2 1/2 cent krijg je 1 liter. Dat is niet alleen veel goedkoper maar ook milieuvriendelijker. Wij hebben de afgelopen 2 maanden alleen al voor water toch zeker 200 plastic flessen verbruikt. Dat hoeft nu niet meer. 
De omgeving is weinig spectaculair maar wel mooi. Een beetje een mix van wat we eerder tegenkwamen. Deels oerwoud, maar wat minder dicht, maar ook open velden waar vaak rijst verbouwd wordt,  palmbomen, cassave, ananas, bamboe, suikerriet, mais, bananen- en rubberplantages.  Die rubberplantages zijn wel ingenieus. Aan elke boom hangt een halve, open kokosnoot. Via inkepingen in de bast van de boom wordt het vocht dat uit de stam komt (latex) naar beneden geleid naar een tap die boven die kokosnoot hangt. Zo wordt dat rubbervocht opgevangen. We zijn van de week gestopt bij een klein familiebedrijf waar de verwerking plaatsvindt. De rubber wordt daar in verschillende bakken gegoten en wordt via bewerking met zuur steeds verder gestold maar blijft flexibel. Aan het  eind van het procedé heeft het de vorm en grootte van een deurmat. Die zijn dan nog wit van kleur,  heel elastisch en worden in de zon te drogen gehangen op houten stellages. Condooms in wording, zeg maar. Geen idee hoe lang het daarna duurt maar uiteindelijk worden ze bruinig van kleur en zijn ze nog net buigzaam. Die gaan dan naar de fabriek voor verdere verwerking. Allemaal heel arbeidsintensief zoals eigenlijk alles wat hier op het land gebeurt. 

Vanaf dag 1 komen we op veel van onze slaapplaatsen gekko's tegen. Meestal nog vrij klein. Ze zitten of heel stil of schieten vliegensvlug langs de muur op. Die beesten kunnen een enorme teringherrie maken maar ogen en zijn verder vrij onschuldig. Eergisteren zagen we een heel mooi, roodgekleurd volwassen exemplaar in de nok van een gebouw. Die zag er toch wel afschrikwekkend uit. Gelukkig heel hoog en ver weg. Toen we gisteren ' s avonds naar ons huisje liepen zaten daar ook twee van die exemplaren, vlak boven de deur, ook met zo'n Jurassic Park achtige kop en uitstraling. Ietsje minder hoog en vlakbij. We zien hier wel meer bijzondere beesten. Bij een waterval, waar we even ter verfrissing het water in gingen, vissen die in grote getale aan onze voeten en tenen begonnen te sabbelen en knabbelen. Een soort grote schoonmaak. Ik ben een hele tijd blijven staan. Het voelde wel raar aan en ik trok af en toe wel terug als het beet, maar mijn voeten ( maat 48, dus daar zit behoorlijk wat werk aan) waren naderhand wel heel schoon en zacht. Verder de grootste duizendpoot die ik in mijn leven gezien heb, van een kleine 30 centimeter. En vandaag nog een Brahmaanse wouw. Echt waar. 

En daarmee zijn we aan het einde van de Fabeltjeskrant gekomen. En misschien ook wel aan het eind van dit blog. We hebben nog een kleine drie weken te gaan maar zoals het er nu uitziet worden dat toch wat luxere weken, die meer naar een doorsnee vakantie neigen. Ik vond het erg leuk om dit te schrijven en was en ben blij verrast met de vele lezers en de allerhartelijkste reacties, waarvoor dank. Mocht het bij deze of gene zijn gaan kriebelen. Gewoon doen. Zoals we ergens onderweg op een muur lazen: de meeste mensen hebben aan het eind van hun leven meer spijt van de dingen die ze niet gedaan hebben dan van wat ze wel deden. Dat het vrij vaak direct of indirect over dood ging was onvermijdelijk gezien de omstandigheden waaronder en het tijdstip waarop we vertrokken zijn. Geen nood. Volgende keer gaat het weer gewoon over seks. 

Lieve groet,  

Marie-Jeanne en Pierre.

Foto’s

7 Reacties

  1. Hugo:
    19 november 2016
    Ik heb het gewoon gedaan: ik heb ze zonder spijt gelezen. Goede vakantie verder en tot in nijmegen.
    Groeten hugo enliesbeth
  2. Marjolein Bron:
    20 november 2016
    mooi, mooi. Zowel de verhalen van Pierre (wat kan jij mooi schrijven) als de plaatjes van MJ (prachtig). Ik heb meegenoten van jullie avonturen en zal de regelmatige update missen. Geniet van de laatste weken. Verheug me erop jullie in Nijmegen weer te zien.
    Liefs Marjolein
  3. Monique:
    20 november 2016
    Van mij mag je best ergens in de komende nog een blogje tikken hoor pierre.
  4. Truus de Klerk:
    20 november 2016
    Vond het super leuk om de prachtige verhalen te lezen. Geniet nog even van jullie vakantie.
  5. Beppie:
    21 november 2016
    Ook gewoon, vinden wij gewoon leuk. Is voor mij geen reden om niets van je te laten horen.
    Maar geniet er nog van en tot ziens in Nijmegen. Hier is het koud en nat.
  6. Floortje:
    23 november 2016
    fantastisch :) wat een leuke stukjes. in afwachting van de volgende en tot snel wederziens in het koude snertland waar de blaadjes vallen. maar denk daar nog maar even niet aan.
    Genieten!
  7. Weynand:
    3 december 2016
    ik ben niet snel iemand die reacties geeft op dergelijke ... maar wat een genot om met regelmaat jullie verhaaltjes te lezen. Soms met tranen toe .. gevoelige verhaaltjes, gewone verhaaltjes, verhaaltjes met een boodschapje ... maar altijd met die heerlijke humoristische ondertoon. Met die mooie beeldverhalen erbij toegevoegd.
    En .... als je via vlaanderen de hemel bereikt weet ik zeker dat er een heerlijke trappist staat te wachten.....:) wat mij betreft blijven jullie ook in nederland doorgaan met deze blog... :) goede reis nog terug maar geniet allereerst nog van de laatste periode. lfs en een vlaamse zoen..