Over de grens

Eerst een nacht in een smerig, onfris ruikend hotel. Overigens het eerste tot nu toe. We hebben de afgelopen vier weken steeds keurig een kamer voor ons tweeën geboekt maar op deze kamer verbleef al een levend wezen op 4 poten. Deal: wij vallen jou niet lastig als jij ons niet lastig valt. Vond ie blijkbaar prima want nadat hij zich snel uit de voeten maakte door onder het bed weg te glippen hebben we elkaar niet meer gesproken. De geur was zo mogelijk nog onaangenamer maar daar viel helaas niets aan te doen. En toch geslapen als roosjes. De laatste etappe in China voerde ons onderweg al langs twee serieuze paspoortcontroles. Eerst op 60 kilometer van de grens en daarna op 30. De laatste Chinese plaats voor de grens, Hekou, gaat naadloos over in de Vietnamese plaats Lao Cai. Maar eerst twee keer langs de douane. Om China uit te mogen moeten we blijkbaar met fiets en al een roltrap op. Terwijl we onderaan die trap wat staan te twijfelen komt er een jongen naar ons toe die ons duidelijk probeert te maken dat we verkeerd zitten. Volgens hem moeten we een stuk terug en dan iets verderop de grens over vanwege onze fietsen. Roltrap of naar die goedbedoelende jongen luisteren ? Toch maar het laatste. Totdat hij duidelijk maakt dat we dan wel echt een stuk terug moeten en door een wijk, links, rechts etc. moeten fietsen. Het wordt dus toch de roltrap. Waar we bovenaan door een aardige mevrouw van de douane worden teruggestuurd. Gelukkig verstaan we geen Chinees en lopen we, al vrolijk keuvelend en op onze fietsen wijzend, met die mevrouw toch maar gewoon naar binnen. Een beetje ten einde raad haalt ze haar baas erbij. Die vindt het best dat we met fiets en al overal tussendoor zigzaggen. Het duurt een tijdje voordat onze paspoorten gecontroleerd zijn, zelfs zolang dat ze voor alle Aziaten een apart loket openen, maar alles blijkt in orde. We mogen door naar de volgende ronde : de Vietnamese kant van de procedure. Eerst een brug over, een soort niemandsland, en aan de andere kant maakt een zeer streng kijkende Vietnamese douanier, zonder een woord te wisselen, ons overduidelijk dat hij niet van grapjes houdt. Dus hier gedragen we ons perfect. En is het verder zo gepiept en zijn we in Vietnam. 
Er is nog één probleem. We hebben nog voor bijna 400 euro aan Chinees geld. Gelukkig hebben ze hier overal aan gedacht en de eerste twee Vietnamezen die ons staan op te wachten blijken money changers. Dat hadden we al in ons boekje gelezen. Schijnt normaal te zijn. Wisselen gewoon je geld om. Officiële koers, geen provisie. Ik word heel even achterdochtig als een van de twee enthousiast roept : " You' re from Holland ?". Knik, knik. " Ah, Ajax". Maar daarna doen ze keurig zaken met ons. Schakelen naar andere valuta is even wennen, zeker als de verschillen zo groot zijn. We krijgen 8 miljoen en 400.000 dong voor 2800 yuan. Blijkt toch een kleine 10 % provisie te zijn, maar wij zijn blij dat we kunnen wisselen, dus vooruit maar. De jongste van de twee telt op zijn gemak voor mijn ogen netjes 35 briefjes van 200.000 dong af en 14 van 100.000. Ik tel ze nog een keer na. Maakt inderdaad 8,4 miljoen en we ruilen. Ze wensen ons nog een prettig verblijf, wij bedanken ze en gaan op zoek naar een hotel.

Anderhalf uur later. Ingecheckt, gedoucht en weer fris en monter besluiten we even de stad in te gaan. Wel slim om eerst dat geld wat te verdelen. Ik haal mijn beurs te voorschijn en geef Marie Jeanne een pak briefjes van 200.000 dong. En als ik de resterende biljetten van 100.000 pak valt het kwartje. Ineens zie ik het. Op die laatste 14 biljetten staat niet 100.000 dong maar 10.000. Een nulletje minder. Schade volgens de officiële koers (zonder provisie) 51 euro en 13 cent. Perfect opgelicht. " Welcome to Vietnam".