Hoop

Ooit, tijdens mijn opleiding tot orthopedagoog, ging het over magisch denken. Peuters kunnen hun eigen werkelijkheid creëren door vervelende dingen die ze meemaken gewoon weg te denken. Ik bevind me al de hele dag in een regressieve fase waarin ik me er op betrap dat ik dat vandaag ook doe. De hele dag denken  " het kan niet waar zijn" om zo alsnog tot een andere verkiezingsuitslag te komen. Zo denk ik ook nog steeds dat we in 1974 wel wereldkampioen geworden zijn. Met 3-2 in de verlenging en vooral dat derde doelpunt van Neeskens, op aangeven van Cruyff, was fenomenaal. De realiteit is helaas anders maar het is fijn dat ons brein in staat is om op een creatieve manier met vervelende dingen om te gaan zodat de werkelijkheid in elk geval tijdelijk wat beter te behappen valt. 
De laatste drie dagen in Laos waren een aaneenschakeling van armoede en ellende. In het vorige stukje omschreef ik de omgeving van Tad Lo waar we verbleven als paradijselijk. Voor de mensen die hier wonen heeft het vast een heel andere betekenis. Die moeten sappelen om in hun meest elementaire levensbehoeften te voorzien. En velen lukt dat nauwelijks. Primitieve houten huizen met daken van golfplaten en soms nog van stro. Kraampjes waar wat lokaal geteelde groente of fruit op een houten platform ligt, waar volwassenen vaak op slapen en kleine kinderen wat lusteloos voor zich uit staren. Mensen zijn armoedig gekleed. Er loopt één verharde weg door de streek en verder zijn alle paden van zand en wordt het bij regenval een groot modderbad. Er zijn geen sociale voorzieningen. Het enige dat van overheidswege geregeld wordt is onderwijs. Niemand is verzekerd tegen ziektekosten. Er is wel een dokter, maar alleen voor wie dat betalen kan. Dat geldt ook voor het streekziekenhuis, 80 kilometer verwijderd van de plek waar we sliepen. De kwaliteit van de medische zorg is matig tot slecht. Mensen  die genoeg geld hebben gaan naar ziekenhuizen in Thailand. Kinderen moeten al jong meewerken op het land en  kunnen daardoor vaak alleen maar de lagere school afmaken. Ouderen zijn voor voedsel en zorg op latere leeftijd volledig afhankelijk van hun kinderen. 
En toch gebeuren hier prachtige dingen. De man die ons guesthouse bestierde had daar mee kunnen beginnen dankzij een genereuze bijdrage van een vroege backpacker, uit Oostenrijk, die hier rondtrok toen er nog helemaal niets te doen was. Die Oostenrijker heeft hem uit eigen zak aan een bedrag van nog geen 2000 dollar geholpen waarmee onze local een soort bungalow voor toeristen kon bouwen. Met de winst daarvan heeft hij inmiddels 9 huisjes kunnen bouwen. Genoeg om zijn eigen kinderen meer kansen te bieden. Én hij heeft 4 kinderen uit het dorp, wier ouders vroeg overleden zijn, opgenomen in zijn eigen gezin om ze aan een fatsoenlijke toekomst te helpen. 
Een van de andere mensen uit het dorp, die een tijd in Australië gewoond heeft,  is teruggekeerd en heeft voor elkaar gekregen dat er een lokaaltje met 20 ( gesponsorde) computers kon worden ingericht zodat kinderen na school gratis extra computeronderwijs kunnen krijgen. Ook met de bedoeling hun kansen te vergroten. Dat computeronderwijs wordt verzorgd door een piepjong meisje uit Aken dat hier 3 maanden op eigen kosten verblijft. 

Naast de armoede, die zich onvermijdelijk aan ons opdringt als we hier rondfietsen, proberen mensen op allerlei manieren iets van hun eigen en andermans leven te maken. Het is bijzonder om naar hun verhalen te luisteren en mooi om te zien. En af en toe, als het echt te pijnlijk of confronterend is, schiet onze fantasie te hulp.