Terug mag ook.

We komen hier om een heleboel redenen maar een van de belangrijkste is toch dat het ( deze trip van heel grote afstand plannend) aangenaam leek om hier te fietsen.
"There are 9 ( of 10 of 11 ?) million bycicles in Beijing",  zong Katie Melua, al weer meer jaren geleden dan ik zou willen. Die titel suggereert een zekere mate van fietsvriendelijkheid in China. In het gebied waar we de afgelopen week terecht gekomen zijn was daar geen sprake van. We hebben er inmiddels een kleine  400 kilometer opzitten en het grootste gedeelte daarvan voerde langs drukke  variaties op de A12. Lange rechte wegen bedoeld voor auto's, bussen en vrachtverkeer. Heel, heel veel auto's, bussen en vrachtverkeer. En daarnaast, meestal op de vluchtstrook, en als die er niet is gewoon aan de zijkant van de weg, fietsen wij. En nog 2 Chinese jongens, op weg naar Lhasa, een stel op een tandem dat voorbijflitste, en een Nederlands echtpaar dat al meerdere jaren in deze contreien fietst. Die vonden het qua verkeer serieus meevallen. Wij niet. De meeste auto's zijn vrij nieuw, daar hebben we niet zo veel last van. Bussen en vrachtauto's lijken echter ergens in de oorlogsjaren gefabriceerd te zijn. Ze stinken enorm, stoten massieve hoeveelheden zwarte walm uit en toeteren de oren van je kop. Overigens went dat laatste wonderbaarlijk snel. We hadden gehoopt dat het in de bergen wat schoner en rustiger zou zijn wat gemotoriseerd verkeer aangaat maar ook dat bleek een illusie. Overal wordt gewerkt. 
7 dagen per week. Zoals een Amerikaan die in Hongkong woont het plastisch uitdrukte : heel China is een gigantisch grote bouwput. In een qua natuurschoon prachtige omgeving als de Tiger Leaping Gorge waarnaar we onderweg waren loopt maar één verharde weg.  Ook hier veel vrachtwagens die de aanvoer van materiaal voor de bouwprojecten voor hun rekening nemen en heel veel bussen die personeel voor al die projecten aanvoeren plus toeristen en dagjesmensen. De route is op zichzelf prachtig, veel groen omgeven door immense bergketens met her en der eeuwige sneeuw. Helaas hebben we daar weinig oog voor. Ons zelf helemaal te pletter fietsend om een beetje vooruit te komen, zwetend en moe, worden die trucks en bussen een aanhoudende bron van ergernis. Naast die heuvels en bergen waar we eerlijk gezegd maar ternauwernood tegenop kunnen fietsen. Dat brengt ons toch weer bij de kernvraag van ons aardse bestaan : waartoe zijn wij nu hier in China ? Behalve om een beetje aardig te zijn voor elkaar zijn we hier toch ook om het naar onze zin te hebben. Op de fiets. Dus ergens na weer eens 22 kilometer onafgebroken frustratie en ruim halverwege een van die verrekte lange klimmen hebben we de fiets naar de andere kant van de weg gedirigeerd en zijn naar beneden gereden, terug naar de plaats van waaruit we vertrokken waren. In zo'n blog hoeven we niet alles te vertellen uiteraard. Samengevat ging er een meer dan stevige discussie, grenzend aan een scheldpartij, aan vooraf. Gevolg van het niet helemaal democratisch genomen besluit is dat we de oorspronkelijk route in China ongeveer gehalveerd hebben. Maar nu we wat verder zijn kan ik in alle oprechtheid zeggen dat Marie Jeanne gelijk had. Nu we meer op het platteland zijn is fietsen een feest.  Kleinere wegen, veel minder druk, fraaie natuur en bovenal nauwelijks frustratie van mede weggebruikers. Zo komen we er wel. Plan is om het mooiste deel van onze  Chinese route uit te fietsen en langzaam richting Vietnam te gaan waar we overigens pas op 9 oktober binnen mogen omdat ons visum pas op die datum ingaat. En tot die tijd fietsen we lekker hier in China.