Hulp van boven.

Inmiddels denk  ik dat het voor iedereen duidelijk is: Pierre schrijft deze blog en Marie-Jeanne doet de foto's:.

Gisteren was het 26 september, precies een maand na het overlijden van mijn moeder. Het was voor het eerst stralend weer met helder zicht op de besneeuwde bergtoppen. Echt van die ansichtkaart plaatjes. Prima fietsweer en, hoewel ik niet zo veel met geloof heb, (dat geloof ik ten minste), was het toch even zo alsof ik mijn moeder kon laten zien hoe mooi het hier is. Helaas kwam de dood even later wel heel abrupt op onze weg toen pal voor Marie Jeannes' ogen een hond door een auto werd overreden. Morsdood. De Tour stopt voor niemand, dus we zijn toch maar doorgereden. Kilometers lang net wat meer dan vals plat. Eindeloze rechte wegen waar geen eind aan komt en deprimerend om op te fietsen. China is groot en ze hebben hier plek zat om zo'n weg 25 tot 30 kilometer te rekken. En al die tijd reden we op een soort vluchtstrook van een autoweg. Niet de meest aangename route. Blijkbaar hadden we ook nog de enige afslag gemist want na een bocht stonden we vrij abrupt voor tolpoorten. Ook hier niet bedoeld voor fietsers wist een van de wachters in een hokje al armzwaaiend duidelijk te maken. Hulp kwam van een agent. We konden duidelijk maken waar we naar toe moesten. Eerst liep hij wat lacherig weg maar even later kwam hij terug met een mobieltje. In keurig Engels stond daar : " Go back and turn right". Wij kilometers terug, nu bergaf. En inderdaad was daar een afslag. Bij een tankstation. Die kilometers die we ons vergist hadden moesten toch weer omhoog gefietst worden. Dat zouden we voor donker nooit meer redden. Taxi ? Met onze vertaalapp en een ouderwetse landkaart wist MJ aan het meisje van het tankstation uit te leggen waar we naar toe moesten en dat we voor onszelf en de fietsen vervoer zochten. Een oom die ze opbelde kon ons wel naar onze bestemming brengen. Uiteraard tegen betaling. Wat we als prijs in gedachten hadden ? Geen idee, 200 yuan ? Voor 300 yuan was het geregeld. Kwartiertje wachten. In de tussentijd kwamen mensen die tankten ons tot twee keer toe zo maar fruit brengen. Het busje van de oom bleek voor personenvervoer.  Hij dacht dat de fietsen wel zouden passen als hij de achterbank omlaag zou doen. Nee dus. Met een Bahco en wat andere sleutels werd daarna de hele achterbank er maar uitgehaald. Toen pasten de fietsen wel. De boel nog even vastgezet met onze tassen en wat plastic tasjes die hij als touw gebruikte. De zitting van de eruit gehaalde achterbank zorgde ervoor dat alles muurvast stond. Ons einddoel bleek nog ruim 40 kilometer verderop te liggen. Daarvan was 3/4 volledig onbefietsbaar omdat de weg opengebroken was en vernieuwd werd. Zelfs in onze geïmproviseerde taxi die zich al slalommend tussen alle gaten, hobbels, werkverkeer, steenhopen, graafmachines en het regulier verkeer een weg zocht duurde het 2 uur om die afstand af te leggen. Hadden we dit al fietsend af moeten leggen dan waren we ergens volledig geradbraakt en ellendig gestrand. Zoals in ons fietsgidsje al staat : de ontwikkelingen in China gaan zo snel dat sommige wegen tijdelijk onbegaanbaar zijn. Soms moet je inventief zijn. Ik houd het er toch maar op dat er even iemand meehielp.