Ni Hao

Deze week promoveert Sara, dochter van An en Mart. Bewijst a) dat Mart en An een heel slimme dochter hebben ( die overigens ook nog eens superaardig is ; dat speelt bij die promotie verder geen rol, maar is eigenlijk net zo belangrijk) en b) dat we langzaam maar zeker toch echt oud worden. Misschien is zo'n fietstocht hier wel een halfhartige poging om dat ouder worden wat voor ons uit te schuiven. Vandaag (29 september) was een dag waarop weer zoveel gebeurde dat we helemaal geen tijd hadden om een dagje ouder te worden. 
Vanwege 90 % kans op regen was er wat twijfel of we wel moesten vertrekken. Het zou een lange dag worden en dan is doorweekt zijn geen pretje. Toch maar besloten om het te proberen. Terecht want het bleef de hele dag droog. De hevige regenval had 's nachts wel ons traject op een aantal plaatsen behoorlijk aangetast. Al na een kilometer of 10 kwamen we in een verkeersopstopping terecht omdat de weg volledig was weggevaagd door een aardverschuiving. Het water uit de bergen stroomde als een rivier over onze route heen naar beneden. Plaatselijke bewoners probeerden de weg weer begaanbaar te maken door grote stukken steen in het water te gooien waarop gereden zou moeten kunnen worden. Wij mochten wij als een van de eersten. Achteraf bezien slim van die mensen. 1 1/2 meter rechts van ons is een diepe afgrond en midden in een forse stroom hebben we alleen een beetje houvast aan wat provisorisch neergegooide stenen. In dit geval was teruggaan echt geen optie dus toch maar al fietsend er doorheen gereden. Het was maar een paar meter, maar wel spannend. En aan de overkant bleek dat onze fietsen tot halverwege de wielen onder zo'n dikke laag vette modder zaten die dat we ze eerst moesten schoon maken voor we verder konden. Voor ons is zo'n voorval vooral avontuurlijk. Voor de plaatselijke bevolking is het minder romantisch. Zo heel veel had het niet geregend en als zelfs dan al een lokale verbindingsweg deels wordt weggeslagen betekent dit dat ze met regelmaat dergelijke problemen hebben die hun dagelijkse doen en laten flink aantasten.
In wat mindere mate hebben we zo nog op een aantal plekken ons door dikke modder en weggeslagen weg moeten manoeuvreren. Omdat het de langste afstand tot nu toe was (115 kilometer) was onze hele dag gevuld. De fietsen waren aan het eind zo smerig dat we ze in de plaats van aankomst schoon hebben laten spuiten in een autowasserette. Ze zijn weer als nieuw. Voor de zekerheid toch maar aan onze fietsenboer gemaild met de vraag of zo'n hogedrukspuit  wel goed is. Antwoord : nooit meer doen. Daarmee spuit je het vet uit naven, balhoofd etc. En het kan de pakking van onze Rohloff naaf stukmaken. Dus de volgende modderlaag moeten we helaas ouderwets met een sopje verwijderen.
 We hebben de hele dag op het platteland gereden. Alhoewel, plat is het hier eigenlijk nergens. Wel fraai. De route die we reden is een oude " tea and horse trail".  Vroeger werd hier per paard vooral thee vervoerd. Tegenwoordig is het traject  grotendeels geasfalteerd. Maar ook nu nog zagen we een paar mannen die op paarden hun spullen vervoerden. Af en toe zie je vrouwen in originele klederdracht. Op de weg loopt vee in vele varianten : geiten, runderen, maar ook buffels. Het grootste deel van de route liep tussen immens grote rijstvelden die helaas nog  niet hun allermooiste kleur hadden. In deze streek komen nauwelijks toeristen. We krijgen onderweg veel reacties. Wij proberen in ons beste Chinees " ni hao" te zeggen. Oudere mensen vinden dat leuk en zeggen in aanzienlijk beter Chinees hetzelfde tegen ons. En voegen daar nog van alles aan toe dat we uiteraard niet verstaan.  Jonger volk reageert vaak met hun volledige Engelse vocabulaire : "hello". Wat dat betreft winnen we met een banddikte. Wij kennen naast ni hao  nog twee woorden : xièxie ( dank je wel) en mifan (rijst).  Veel meer zullen het er niet worden.