Mijmeren op twee wielen.

Everything dies baby, that's a fact, 
but maybe everything that dies someday comes back.

Ons meest geliefde en meest gebruikte Springsteen citaat. In onze hoofden zitten tientallen flarden van Bruce' muziek en teksten. Die komen terwijl we hier rondrijden aan de oppervlakte en zakken weer weg. In de vele uren die we per dag overhebben om te lezen, appen, schrijven etc. hebben we de recent verschenen autobiografie gelezen. Daarin gaat het vaak over de dood. Bovenstaand stukje tekst komt bij mij dagelijks langs omdat het past bij de afgelopen periode, beginnend bij het proces rondom het overlijden van mijn moeder en de weken sindsdien. Langzaam maar zeker ontstaat er wat afstand en mag Marie Jeanne weer hele foute opmerkingen maken over hoe lastig en ingewikkeld mijn moeder (ook) kon zijn. 
De dood komen we onderweg sporadisch tegen. Na het voorval met de hond bleef het relatief rustig op dat front. Totdat we een paar dagen terug onverwacht weer eens van de fiets moesten omdat zich een file aan het vormen was. Nadat we ons daar  tussendoor hadden gewurmd zagen we midden op de weg een tiental felgekleurde rozetten met een doorsnee van ruim een meter op houten driepoten staan die de hele weg blokkeerden. Ongeveer 50 à 60 mensen liepen ietsje verderop rondjes midden op de weg. Een paar van die mensen droegen witte Ku Klux Klan kostuums met van die rare puntmutsen en iemand met een soort wierookvat in zijn hand jengelde de hele tijd iets. Dat duurde een minuut of 10. Daarna gingen al die mensen midden op straat achter elkaar zitten in een lange rij. Dat was het moment waarop ons te kennen werd gegeven dat we door moesten fietsen. Pas toen we langs  reden zagen we vooraan een zwart-rood geverfde doodskist staan, een halve meter boven de grond, ook op houten driepoten, het hoofdeind iets hoger dan het voeteneind.  Hoewel we nieuwsgierig waren voelde het ongepast om langer daar te blijven om te zien wat er verder zou gebeuren. Ik vroeg me achteraf af waarom zo'n doodsceremonie midden op straat plaats vindt. Misschien wel omdat dood wezenlijk deel uitmaakt van het dagelijks leven en daartussen thuishoort. En blijkbaar is dat hier wat vanzelfsprekender dan bij ons. En zegt onze Bruce daar hele mooie dingen over die recht doen aan de onontkoombare realiteit van de dood maar ook iets van hoop bieden. Waarop hij zelf ongetwijfeld verder zou gaan met : "stop that bullshit, let's rock".
Dus fietsen we verder. En maken we aan het eind van die dag nog iets kleins mee. Een meisje op een scooter komt naast ons rijden, houdt onze snelheid aan en vraagt : "Where are you from ? ". " From Holland". Even stil. " Welcome to China". Het is misschien een vreemde associatie maar ik moest denken aan de manier waarop bij ons asielzoekers (geen) welkom geheten worden. En dan zie ik in zo'n meisje een toekomstige Chinese Angela Merkel. En weet ze me in een fractie van een seconde te ontroeren. Omdat ze zo maar aardig is tegen een wildvreemde.