Improvisatie

Als we niet minimaal een week zeiknat willen worden maakt de aanhoudende regen dat we onze plannen moeten aanpassen. Dat is niet zo simpel. Zelf een andere fietsroute bedenken is zinloos. Alle aanduidingen op borden zijn alleen in het Chinees, we hebben geen idee welke wegen aangenaam befietsbaar zijn, hoe ergens te komen, waar onderweg slaapmogelijkheden zijn etc. Alternatief is onze geplande route oppikken op een punt waar het mooi weer is. Dat blijkt in Lijiang te zijn, ruim 500 kilometer naar het noorden. Daar is het ruim 30 graden en schijnt stabiel de zon. Probleem is hoe daar te komen. Vliegen gaat het snelst maar is geen optie. Dan moeten de fietsen weer gedemonteerd en ingepakt en daarvoor ontbreken materiaal en puf.  Onze trouwe NS heeft op elke wat langere trein 2 plekken waar je met de fiets naar binnen mag. Dus op naar de Chinese NS. Dat is even zoeken, maar eenmaal aangekomen bij het station blijkt al snel dat de fiets meenemen in de trein niet mag. De bus dan maar. Die stond toch al voor een klein stukje op de planning. Alleen de tocht naar het busstation is al een beleving op zich. 10 kilometer onafgebroken tussen bussen, auto's, scooters en voetgangers laverend. In principe bestaan hier verkeersregels. Die zijn vrij simpel : rechts gaat voor links en wie het hardst kan heeft voorrang op minder snelle vervoersmiddelen. Probleem is dat niemand zich hieraan houdt. Alles krioelt chaotisch door elkaar heen. En wij krioelen al snel mee. Dat gaat verrassend goed. We krijgen een beetje een idee hoe onmetelijk groot deze stad is. De hele tijd fietsen we in wat aanvoelt als " het centrum". Tientallen reusachtige, supermoderne bouwcomplexen die elk op zich de grootte hebben van een kwart van het centrum van Nijmegen. Kruispunten ter grootte van een voetbalveld zijn geen uitzondering. Maar mooi is anders. Waar aan de ene kant van de straat alle bekende mode- en sportmerken in prachtige gebouwen gehuisvest zijn, is de andere kant intens lelijke grauwgrijze Oostblokarchitectuur. En daar tussendoor fietsen wij. Op weg naar busstation West. Waar tot onze vreugde een Engelstalig bordje hangt dat er informatie verkrijgbaar is. Helaas is dat het enig Engelstalige dat er te vinden is. Achter de balie zitten uitsluitend Chinees sprekende dames. Het lukt om twee tickets te krijgen voor de nachtbus. Vertrek maandagavond 19.30. Reistijd  9 uur. Marie Jeanne heeft uitgebreid duidelijk proberen te maken dat er toch echt twee fietsen mee moeten. Iedereen knikt vriendelijk dat het geen probleem is. Of het gaat lukken ? Geen idee. Dat zien we maandagavond pas.