Doorstart.

Hanoi betekende anderhalve rust- en verwendag met maar liefst twee uitgebreide massages voor de fotografe van dienst. De man in dit verhaal liet zich per taxi naar een bioscoop brengen voor de eerste de beste Engelstalige film die op dat moment draaide. Die film was geen succes maar het was wel prettig om na een maand even wat anders te doen. Verder hebben we heel lekker gegeten, op terrasjes gezeten en weer eens even goede koffie gehad en twee keer een uitgebreid ontbijt. Dat laatste krijgen we onderweg tot nu toe alleen in toeristisch drukke gebieden. Het is vaak behelpen met voorverpakte kleffe broodjes die we besmeren met La Vache Qui Rit of beprakken met bananen. Warm eten wisselt sterk van kwaliteit. We zitten veel in niet toeristische gebieden waar de keus beperkt is. Soms hebben we geluk en krijgen we iets voorgeschoteld dat echt heel erg lekker is. Maar meestal is het eten maar zo zo. 
Verder was Hanoi het eindpunt van het tweede deel van onze fietsroute en beginpunt van deel 3. Een tocht die aanzienlijk langer is dan de vorige, in totaal 1430 kilometer opgesplitst in 20 etappes via Laos naar Ubon Ratchatani in Thailand. We rijden zuidwaarts. Hoewel we in tijd nog niet op de helft zijn van onze trip denken we voor het eerst even na over de verdere planning. Rijden we direct volgens plan richting Bangkok of maken we een extra bocht via Cambodja ?  Qua tijd kan allebei als we maar ergens rond Sinterklaas in Bangkok zijn. Wat een luxe. Oplossing zoals met bijna alles hier : "we zien wel". Eerst maar weer eens een paar dagen op de fiets. Die fietsen hebben we twee dagen niet gezien. We hadden zelf via Booking.com een hotel geregeld. Helaas was er nergens plek voor de fietsen. Was volgens de manager van het hotel geen probleem : " Laat ze maar gewoon buiten op straat staan. Wij letten er wel op". Vonden we in zo'n grote stad geen goed idee. Daarop regelde hij dat de piccolo ze ergens heen bracht waar ze zeker veilig stonden. " Don't worry".  Enig vertrouwen in de mensheid kan nog steeds geen kwaad. Toen ze opgehaald moesten worden ben ik uit nieuwsgierigheid meegelopen. Bleken ze bij een oud mannetje in zijn huiskamer te staan. Die kreeg daar iets voor betaald. Inderdaad veilig.
Hanoi uit is een crime. 15 kilometer onafgebroken tussen rijen dik verkeer en tegelijkertijd op de routebeschrijving letten. Tussen auto's, bussen en scooters door van de rechterrijbaan naar de linker. En weer terug als we een afslag te vroeg hebben genomen. Gewoon rustig invoegen, niet te veel kijken, dan ontstaat er vanzelf plek. De enige keer dat het echt niet lukt en ik minutenlang tevergeefs probeer aan de andere kant te komen komt een beveiliger te hulp. Die houdt het verkeer even tegen zodat ik kan oversteken. En dan zijn we vrij plotseling uit de drukte en rijden weer door dorpjes waar alles aan en op straat gebeurt. De weg is maar een paar meter breed zodat we aan beide kanten alles kunnen zien. Eettentjes, kruidenierswinkeltjes, werkplaatsen voor scooters, regelmatig een kapper, af en toe een tandarts die je gewoon aan het werk kunt zien ( en die we ook al eens op een doordeweekse markt midden op straat hebben zien boren en vullen), kledingzaakjes, scholen die overal herkenbaar zijn omdat ze geel geschilderd zijn en om onverklaarbare redenen in the middle of nowhere zaken voor bruidskleding. Af en toe een tempel. Verder is in dit noordelijk deel van Vietnam aan de katholieke kerken zichtbaar dat het jarenlang onder Franse invloed stond. Geen idee hoe het met de kwaliteit van de medische zorg is maar elk dorp heeft een apotheek. Voor de echte pillenjunk is het hier een paradijs. Codeïne hebben we zelf al een keer gekocht. Vloeibaar met aardbeiensmaak. Hoest weg en heerlijk geslapen. Verder zonder recept te koop o.a. depakine, Xanax, Ritalin en alles dat op pam eindigt. Groente - en fruitkramen ogen nog steeds fris en kleurrijk. Vlees dat wordt uitgestald blijft minder prettig om te ruiken en naar te kijken. Op meerdere plekken worden kippen en eenden aan het spit gebraden. Sommige van die beesten zijn heel erg groot. Alhoewel. Dat zijn geen eenden. Even denk ik aan biggetjes maar wat daar ligt kon bij leven gewoon blaffen en kwispelen. En bij de volgende kraam liggen weer twee gebraden honden. En zo nog een aantal keren. In totaal een stuk of twintig, allemaal in hetzelfde dorpje. Bizar en hoewel we er wat op voorbereid waren toch misselijk makend. De rest van de dag toch maar even geen vlees gegeten.