China

We zijn hier nu ruim 3 weken en weten nog steeds niet goed wat we er van vinden. China is voor ons een land waar we moeilijk greep op krijgen. Al psychologiserend en analyserend is naar ons idee een van de redenen waarom we ons niet aan dit mooie land kunnen overgeven dat we geen contact met de bevolking kunnen maken. We hebben met tientallen mensen proberen te praten maar zijn pas twee keer met iemand (eventjes) in gesprek geraakt die iets meer Engels spreekt dan " Hello" of " Where you from" of " What you name" ? Overal waar we komen en iets willen is het een kwestie van aanwijzen en zelfs dat gaat wonderbaarlijk vaak mis. " Nee, ietsje hoger, nee, niet die maar die andere. Die ernaast. Nee....... ". Herhaaldelijk lopen we zelf achter de toonbank en pakken wat we hebben willen. En vragen vervolgens met gebarentaal of ze voor ons op willen schrijven wat het kost. Marie Jeanne kocht van de week in een winkeltje langs de weg een flesje fris, betaalde keurig en vervolgens komt de mevrouw van het winkeltje naar ons toe, begint voluit te kletsen, waar we uiteraard niets van snappen en geeft daarna met haar vingers een getal aan waaruit wij meenden op te maken dat we te weinig betaald hadden. Wij pakken wat Yuans om bij te betalen, maar dat bedoelde ze niet. Ze blijft gebaren maken en praten en loopt dan toch maar lachend weg. Geen idee wat ze probeert duidelijk te maken. Mensen zijn echt ontzettend aardig, zeker de laatste dagen nu we meer op het platteland zijn. Het aantal fotomomenten neemt dagelijks toe. Tijdens onze lunchpauze in een dorpje kwam de vrouwelijke bevolking voluit lachend op ons af en wilde met Marie Jeanne op de foto. En nog een, en nog een...... Aan vriendelijkheid geen gebrek. Verre van dat. We krijgen van alles toegestopt. Hoeven soms zelfs niet te betalen. Ik krijg terwijl ik hijgend over mijn stuur hang af en toe een sigaret aangeboden, om even bij te komen. Hoe ze dat toch weten ? En toch ontbreekt er iets. Misschien speelt mee dat we echt de enige buitenlanders in deze contreien zijn. Het is een week geleden dat we voor het laatst niet-Chinezen gezien hebben. We zijn voor alles op elkaar aangewezen, kunnen niet even tegen iemand anders zeggen : " Rare jongens, die......". Andere reizigers kunnen ons niet even helpen om er wat meer grip op te krijgen. We moeten het nu proefondervindelijk in de vingers krijgen. Zo ook met eten. Dat lijkt vrij simpel. Alles ligt in een vitrine en je kunt aanwijzen wat je wilt. De eerste keer wezen we twee soorten vlees aan en een viertal groentes, in de veronderstelling dat daar twee gerechten van gemaakt gingen worden. Vervolgens kregen we zes volledige maaltijden voorgeschoteld, genoeg voor een heel weeshuis. Plus rijst. Maar goed. We fietsen en gesticuleren ons er vrolijk doorheen. Maken tot nu toe absoluut niets vervelends mee en hebben steeds basaal het gevoel dat mensen het echt leuk vinden dat hier twee van die malloten rondfietsen uit een land waar ze echt nog nooit van gehoord hebben. 
" Holland. You know ? The Netherlands. Amsterdam. Europe ?". Geen idee. Een jongen kwam nog enigszins in de buurt. " Ah, yes..... I know........Sweden".